Terug        

Broodje…..

"Anna, nou is het jouw beurt", zei mijn vader, die zijn eigen verhalen altijd onderstreept met brede gebaren en gepluk aan zijn baard als er een fraaie volzin in aantocht was. Zijn inspiratiebronnen liggen, tot ergernis van mijn moeder, altijd dicht bij kasteleins en etablissementen tegenover kerken, maar óók bij het rondreizende circus waarvan hij en zijn twee jongere broers vroeger deel uitmaakten. Mijn ooms als acrobaat en mijn vader deed de voltiges op het paard. En al valt het moeilijk zijn verteltrant te evenaren, toch had de voltallige familie zich, met glaasjes onder handbereik, verwachtingsvol, comfortabel geïnstalleerd om te luisteren naar nòg een verhaal. Het mijne:

"Tijdens het bijwonen van een Rory Gallagher-tribute in mijn stamcafeetje, zag ik her en der verspreid in de ruimte wat papieren maskers liggen, die daar waarschijnlijk achtergebleven waren na een vorig feest. Vast en zeker zouden ze bijeengeveegd en weggegooid worden, dacht ik en voelde me totaal niet bezwaard toen ik me er eentje toeeigende.
Na het matige eerbetoon aan Rory liet ik de kleine wijzer van de klok op een allerprettigste manier zijn werk doen. Immers, gesprekken over het heden, hiernamaals, de liefde en haar perikelen, de lust en zijn laagtes, de hinder van een lelijke hoest, de kleine 'k' van kunst en de grote 'K' van kitsch, mogen volgens ongeschreven heersende caféwetten nooit voortijdig worden afgebroken. Een tersluikse blik op de klok en ik wìst dat het thuisfront ontstemd zou reageren op mijn omgekeerde drempelvrees. Toen het gesprek stokte, maakte ik van de gelegenheid gebruik om mijn lange zwarte jas bij de garderobe op te gaan halen. Ik had het masker nog in mijn hand. Het leverde me een sprankelende glimlach op van de jongen die me het kledingstuk zwierig aanreikte. Zijn zwarte gezicht glom van genoegen toen ik een onbesuisde fooi achterliet. 'Lady' noemde hij me.
De panden van mijn jas flapperden als loszittend tentzeil. Het regende. Mijn permanentje zou na twee minuten de vorm van een natte dweil aannemen, zo wist ik uit ervaring en die aanblik wilde ik ze thuis besparen.' Nog nooit ergens gelezen, dat natte dweilen libidoverhogend werken', dacht ik. Om de schade te beperken hield ik dus angstvallig het masker boven mijn kapsel.
Twintig meter verderop, waar zich een middenklasse hotelletje bevond, werd ik staande gehouden door een groepje van vijf uiterst vreemd uitgedoste mensen, die me in het Engels vroegen of ze mijn masker mochten hebben. "I'm sorry", antwoordde ik in mijn beste schoolengels, this mask is my only company for tonight". Een meewarig "Aaaaaaach", klonk tegelijkertijd uit vijf monden. Onder veel gelach stelden drie mannen met pruikachtig zwart haar zich aan me voor. Iemand zei slissend, enigszins hees, de lucht door zijn enorme voortanden persend : "Please allow me to introduce myself , Micky is my name. "Twee andere mannen stelden zich voor als Ron en Charles. Ze gaven me een hand. De vierde hield zich mompelend afzijdig in het donker. Een wat ouder dun meisje, gekleed in minirok met aan de achterkant een aangespelde vossenstaart en een mal mutsje op het lange haar, haar benen gehuld in een gestreepte panty met gat en vuurrode knielaarzen, presenteerde zich als Patty. Het waren muzikanten Ze verkenden de stad.
Als ik vijf minuten wilde wachten, dan gingen zij even naar boven om hun kleren te wisselen. Ik zei, dat wachten in de regen niet tot mijn favoriete bezigheden behoorde en ik maakte aanstalten om door te lopen. Het meisje pakte me echter bij mijn arm en met iets van wanhoop in haar ogen, die van dichtbij op die van een verschrikte eekhoorn leken, zei ze:"Please wait?". Hier kon ik geen weerstand aan bieden. 'five minutes waiting in the rain, licking drops', het leek verdomme al direct op de titel van een song, want je moet toch ergens blijven met je gedachten terwijl je 300 seconden op muzikanten wacht om nog natter te regenen.
Drie van de vijf stonden binnen vijf minuten omgekleed beneden, twee in provocerende bontjas, gekleurde mutsen, zonnebrillen en de derde in een jack met vreemdsoortige prints, die het midden hielden tussen planten en duivels. Hij droeg een pruik. De gitarist van het gezelschap en het meisje waren boven gebleven.
Er werd mij verzocht of ik hen wilde begeleiden naar een leuke zaak, want Micky, had toch wel erg veel goeds gehoord over Hollandse jenever. Ik haalde opgelucht adem, want eventjes was ik bang geweest dat ze naar een coffeeshop wilden.
Gevieren betraden wij de gelegenheid, die ik tien minuten geleden in grote haast had verlaten. Ik hield mijn jas aan, het masker nog steeds in mijn hand. De gesprekken aan de bar verstomden bij het zien van zoveel ongeregelds. Van pure verbazing vielen monden open waaruit een half uur geleden nog soepeltjes en met volle overtuiging de grootst mogelijke onzin vloeide. Bij het passeren hoorde ik een van hen zeggen: "Zij zit ook altijd vol verrassingen", een uitspraak die ik positief uitlegde.
Achter in de zaak was een goedgevulde dansvloer. Ik werd meegetroond naar een rustig hoekje , waar zich een alleraardigst gesprek tussen Ron en mij ontspon over muziek en teksten, die door Micky en de gitarist werden geschreven. De andere twee keken naar de dansvloer. Ze keerden zich naar me om en vroegen met opperste verbazing in hun ogen "Are they DANCING?", wijzend naar jonge schoonheden, die zonder enige variatie , met doodernstige- , maar vooral vreugdeloze gezichten, in hun eentje verticaal het paringsritueel stonden te vertolken. "Een weinig fantasievolle belofte voor toekomstige echtelijke spondes…", dacht ik hardop. De mannen klopten mij onder het roepen van 'you'r the best' of woorden van gelijke strekking op mijn schouders die sinds een valpartij op het ijs, nog altijd wat gevoelig zijn bij regenweer.
Micky, met de bontjas en de zonnebril had eindelijk zijn bestelde jenever en vroeg me hoe Hollandse mannen deze lekkernij plegen te nuttigen. Om de luchtigheid van het moment vast te houden, zei ik dat Hollandse mannen tijdens deze bezigheid ook altijd een bontjas dragen, nothing underneath, maar wèl met klompen aan natuurlijk. Maar, haastte ik me er aan toe te voegen, buitenlandse muzikanten krijgen dispensatie. Nog niet helemaal uitgelachen, werden Ron en Micky aangesproken door de dansende vrouwen die het eerdere wijzen als een uitnodiging hadden opgevat. Ze hadden al enige keren hinderlijk hun best gedaan om op te vallen en hun hele scala aan non-verbale lichaamstaal op hen losgelaten, zoals het veelvuldig verschikken van hun lokken, het bevochtigen van hun lippen, het bukken terwijl er niets op de grond lag, dromerig glimlachen in de verte, alsmede het overschrijden van de psychologisch verantwoorde afstand die er tussen mensen van verschillende kunne behoort te bestaan, ook in een gelegenheid als deze. Het was hun dus ernst!. En aangezien niets menselijks mij vreemd is, en ik mijn principes blijf koesteren, ging ik afscheid nemen van mijn pas verworven vrienden. Ze vroegen mijn e-mail adres. Ik schreef het op het papieren masker dat ik al die tijd bij me had gehouden en gaf het Ron. Hij kuste me.
Toen ik de daaropvolgende maandagavond mijn mailbox opende, stond er een bedankje voor de mooie ongecompliceerde avond, met het advies de Telegraaf van dinsdag te lezen.

Rolling Stones incognito in Nederland om hun ' Bigger Bang Tour' voor te bereiden en de Arena op galm te testen, stond er breeduit op de voorpagina. De foto's waren meer dan duidelijk. Dezelfde bontjassen, dezelfde zonnebrillen, hetzelfde meisje in hun gezelschap."

"Tja, het grootste cadeau is jezelf een fraai verhaal gunnen", zei mijn vader.