Terug        

Laser

De envelopjes hadden de doorslag gegeven. De tantes hadden tussen de gebloemde felicitatiekaartjes discreet, knisperende platgestreken bankbiljetten gestopt. De teksten op de kaartjes hadden bijna unaniem betrekking op zijn volwassenheid en zijn recht om met vuisten op tafels te slaan. Hij begreep er niks van. Wat hij wel begreep was, dat hij moest kussen om te bedanken, hetgeen hij met tegenzin deed. Achttien was hij geworden. Een gewone jongen uit een eindexamenklas, een krantenwijk, de puisten voorbij, ongelukkig verliefd en een visus van min 6.
De bril met dikke glazen van de lagere school had lang geleden al plaats gemaakt voor lenzen, maar echt prettig vond hij het gevecht van zijn grote vingers met de kleine glaasjes die uiterst secuur ingebracht moesten worden, niet. Als hij na een avondje stappen, na de stereotiepe vette hap, op de bank in de huiskamer ongewild in slaap viel, had hij zeer veel moeite om met enigszins onvaste hand het minimale glaasje ergens uit zijn hoofd te moeten vissen, alvorens zich slaapdronken op zijn bed te kunnen laten vallen.
Toen hij op een regenachtige ochtend het regionale dagblad ergens voor een brievenbus uit zijn handen had laten glippen en het zorgvuldig weer in elkaar probeerde te vouwen, was zijn oog op een advertentie gevallen. 'Ooglaseren, stond er, 'nu ook bij u in de buurt. De naam van het dorp waar hij woonde werd genoemd. Thuis had hij de advertentie goed bestudeerd, maar het exorbitante bedrag dat voor de totaalbehandeling gevraagd werd, was voor een eenvoudige scholier niet op te hoesten. Voortaan werden alle karweitjes die hij thuis voor zijn ouders deed, zoals gras maaien, zolder opruimen etc. met geld beloond. De oma's van beide kanten waren ook buitengewoon gul als hij voor hen de boodschappen deed. En nu, na zijn verjaardag was het dan eindelijk zover. Het streefbedrag om één oog te laten behandelen, was bereikt. Het eerste consult kon worden aangevraagd.
Wat een geluk, dat zijn ogen voor behandeling in aanmerking kwamen. Een afspraak voor de grote dag was dan ook snel gemaakt. Een week voor de ingreep deed hij zijn lenzen uit en zette hij zijn zware lagere school bril weer op. Op deze manier werd zijn oog optimaal voorbereid op de ingreep, zo was hem verteld. Hoewel het uiteindelijke gebeuren slechts een minuutje in beslag zou nemen, was hij op de dag zelf toch nog behoorlijk zenuwachtig. Zijn moeder begeleidde hem. Na een paar dagen zou zijn gezichtsvermogen optimaal zijn. Al na één dag zag hij met het betreffende oog stukken beter. Het zicht werd per uur helderder. Hij was blij en verheugde zich nu al op een behandeling van het andere oog, waar tot zolang nog een lens in gedragen moest worden. Toen de nieuwigheid er een beetje af was en hij zich geconcentreerd zat voor te bereiden op een tentamen, gebeurde er iets vreemds. Terwijl hij zat te studeren en spelenderwijs zijn 'slechte' oog afdekte, kreeg hij een bijzondere sensatie. De gehele bladzijde natuurkunde, een vak waar hij geen ster in was, verscheen in zijn totaliteit voor zijn gelaserde oog. Hij sloeg de bladzijde om en een ingewikkelde theorie zette zich vast op zijn netvlies. De vorige bladzijde kon hij moeiteloos hardop citeren. De ingewikkelde theorie eveneens. Toen hij zijn hand voor het oog met de lens weghaalde, was ook het fenomeen verdwenen. Hij wist niet hoe hij het had. Had hij dit zijn hele leven moeten missen? Had hij voor niks al die moeite moeten doen op school. Uren moeten studeren om een rijtje woordjes uit zijn hoofd te leren? Zagen alle mensen met gezonde ogen hele bladzijden in een keer en konden zij die moeiteloos reproduceren? Voorzichtig informeerde hij tijdens het avondeten bij zijn zusje die nooit een bril gedragen had of zij dat kon. Ze keek hem aan alsof hij gek was geworden. "Doe es normaal!", zei ze..
De daarop volgende dagen testte hij zijn nieuwe verworvenheid uit in de bibliotheek. In minder dan 10 minuten had hij, zijn slechte oog afgedekt, een volledig boekwerk van 765 bladzijden in zijn hoofd. Las hij met beide ogen tegelijkertijd, dan duurde het net zo lang als vroeger en kon hij de tekst niet meer woordelijk citeren. Wetteksten, gebruiksaanwijzingen, time-tables, kassabonnen, alle gedrukte en geschreven tekst kon hij scannen met zijn gelaserde oog èn onthouden. Hij werd er bang van en las alles wat los en vast zat over het laseren van ogen. Nergens kwam hij het fenomeen 'scannen met het oog' tegen. Op school leverde het mooie voldoendes op. Voorbereidingen voor tentamens, het lezen van boeken, alles werd een fluitje van een cent. Hij hield tijd over en nam er nog een krantenwijk bij. Met de liefde ging het, nu hij op school zoveel zelfvertrouwen aan de dag legde, van een leien dakje. De meisjes vonden zijn tic om met één hand zijn oog af te dekken erg charmant en sommigen wilden in de fietsenstalling graag een zoentje van hem stelen. Zijn succes zette een nieuwe trend. Op uitgaansavonden werden er jongens gesignaleerd met een Moshe Dayan lapje voor het oog. Maar soms kon zijn moeder hem eigenaardig aankijken als hij met één oog de krant las, deze meteen weer weglegde en toch feilloos kon zeggen hoe het weer er de komende dagen uit zou zien en waar de depressies vandaan kwamen. 's Nachts lag hij te woelen en vroeg zich af of hij zijn eenogig kunstje aan de buitenwereld kenbaar moest maken, of zijn moeder in vertrouwen moest nemen. Hij kreeg akelige visioenen van journalisten die de deur plat zouden lopen, Tv-opnamen waarin hij zijn kunsten zou moeten vertonen, Circus Renz, of erger nog, Joop van den Enden op de stoep. Het hele dorp zou overspoeld worden door de media en allemaal zouden ze één oog willen laten laseren bij het Lasercentrum in zijn dorp. Hij besloot tegen iedereen te zwijgen. Tegelijkertijd besloot hij zijn slechte oog niet te laten behandelen, want het risico dat zijn andere oog weer normaal zou worden vond hij te groot.
En zo kon het gebeuren dat mensen in het dorp na verloop van tijd over hem spraken als die vreemde jongen die altijd met één oog las. "Ik snap niet dat hij zich niet laat laseren", zeiden ze dan tegen elkaar. "Wèt hoeft ie er niet vur te gôn".